Meer tegenslagen

Zondag begon heel normaal. Ik ging namelijk poep scheppen bij de paarden met Marta. Doordat we een tijdje met zo weinig mensen zijn geweest, is dit er waarschijnlijk een paar keer bij in geschoten. Er lag ongeveer drie keer zo veel als normaal! We waren hier dus de hele ochtend mee bezig en zelfs toen was het nog niet klaar. Na de lunch mocht ik Marciel helpen met het verzorgen van de paarden: hun hoeven schoonmaken, borstelen en manen kammen. Nou moet ik vertellen dat ik sinds ik hier ben steeds meer last heb gekregen van eczeem, een allergie of combinatie daarvan en terwijl we met de paarden bezig waren werd dit voor mij ondraaglijk. Ik excuseerde me en heb die avond met Gemma besloten dat we de volgende dag naar een ziekenhuis zouden gaan. Ik was enorm blij en dankbaar dat ze dit voor me wilden doen. Ik had eigenlijk verwacht dat ze zouden zeggen dat ik misschien beter naar huis zou kunnen gaan, naar mijn eigen dokter, en wie zou ze dat kwalijk kunnen nemen? Je word hier echter echt in een familie opgenomen en als je laat zien dat je hard voor die familie wil werken, zullen zij ook heel hard voor jou knokken. Dat is meer dan ik van tevoren had kunnen verwachten.

Maandag was het dus zover, Gemma had van tevoren gebeld en we konden direct in de ochtend ergens terecht. Ik ging met Marciel en na ongeveer een half uur rijden waren we er. Tijdens het spreekuur werd ons echter al gauw verteld dat ze mij niet konden helpen omdat er geen dermatoloog of gynacoloog (voor als het met hormonen te maken zou hebben) aanwezig was. We moesten dus weer naar huis. Daar besloot Gemma dat zij diezelfde middag nog met mij naar een ander ziekenhuis in Tarragona zou gaan. Om de tijd te verdrijven mocht ik het duivenhok weer schoonmaken, nu met Marta. Dit was flink pittig, doordat ik zo veel last van mijn huid had, en ik was blij toen we klaar waren. Voordat ik met Gemma vertrok naar het andere ziekenhuis heb ik afscheid genomen van Marta en Felix, zij zouden die avond namelijk vertrekken en het zou best lang kunnen duren voordat we aan de buurt zouden zijn. Dat heb ik geweten, we hebben in totaal 5 uur moeten wachten! In het ziekenhuis werd uiteindelijk gedacht aan eczeem door hormonen, het zou kunnen dat ik tot de 2% van vrouwen behoor die een dergelijke reactie op de Mirena krijgen. Ik besloot dus om deze te laten verwijderen, aangezien ik er al vanaf het begin meer huidproblemen door had. Dit zou echter geen direct resultaat geven en ze raadden me aan om het nog een week aan te kijken. Tegen 9 uur konden we naar huis...

Dinsdag had ik weer een vrije dag. Hier was ik heel blij mee, aangezien ik ondertussen erg moe was door de jeuk. Ik heb veel geschreven en wat van de El Hogar merchandise bekeken en gekocht om de tijd door te komen. Ze hebben echt hele leuke dingen, dus ik kan aanraden om hun webshop eens te bekijken! In de middag kwam er ook nog bezoek. Een aantal tattoo artists zouden een actie starten waarbij ze al hun inkomsten van een dag zouden doneren aan El Hogar! Ik durfde voor nu echter even niet in de zon te komen en kon dus helaas niet mee met hun rondleiding door de opvang.

Woensdag ging ik weer aan het werk, deze keer mocht ik weer beginnen met poep scheppen bij de paarden. Ik droeg inmiddels een grote zonnebril en mondkapje, zodat ik helemaal beschermd zou zijn tegen de zon. Om 12 uur, toen de zon steeds feller werd, leek het iedereen beter dat ik naar binnen zou gaan en heb ik een paar uur op de honden gepast. Hond Neo moet nogal eens in de gaten gehouden worden. Als zijn achterpoten niet verbonden zijn en hij besluit te gaan rennen, schuurt hij ze namelijk kapot. Ze kunnen echter niet altijd verbonden blijven, omdat dat natuurlijk ook erg slecht voor de huid is. Na de lunch en siësta mocht ik weer verder gaan met het schoonmaken van de paardenwei. Het is dan immers al half 4, wanneer de zon wat minder fel is. Ik kreeg te horen dat morgen het nieuwe hert zou komen en de wei daarom helemaal schoon moest zijn! Ik ging hard aan de slag, maar terwijl ik zo aan het werk was in mijn eentje sloeg de twijfel wel toe. Ik had nog enorm veel last van mijn huid en de hormonen zouden pas na een week of twee genoeg afgenomen zijn om een verschil te merken, als het daar überhaupt al aan zou liggen. Zou het niet beter zijn om naar huis te gaan en het daar te laten onderzoeken en behandelen? Ik wist het niet. Om alles nog even vervelender te maken, werden de paarden en pony's ook nog enorm onrustig. De hooiruif en twee van de paarden waren al naar een andere wei gebracht en pony Paul werd ineens heel vervelend. Hij begon alle anderen te vervelen en bijten en zo duurde het niet lang tot iedereen achter elkaar aan het rennen en schoppen was. Ik zorgde maar dat ik achter een boom stond, zodat ik niet per ongeluk omver gelopen zou worden. Gelukkig werd de rest al gauw opgehaald en keerde de rust in de wei terug. Vlak voor het donker werd, was alles dan eindelijk schoon. Ik was inmiddels zó moe. Niet eens van het werk, maar door de jeuk en onzekerheid. Ik besloot dus om voor het avondeten naar bed te gaan, in de hoop dat ik me de volgende dag beter zou voelen als ik wat meer slaap zou kunnen krijgen.