De berg

Mijn een naar laatste maandag begon niet al te fijn. Aller eerst zouden we vanaf nu om 7 uur opstaan. Men was dit mij echter vergeten te vertellen, waardoor ik werd gewekt door het aanknippen van het licht en de mededeling dat ik op moest schieten. Ook kreeg ik te horen dat ik zondag pas weer een vrije dag zou krijgen. Dat zag ik niet bepaald zitten. Ik heb dan wel een aantal dagen maar halve dagen en een dag helemaal niet kunnen werken, maar toen had ik ook heel weinig energie en was er niet bepaald sprake van rust met al die ziekenhuisbezoeken. Nu ik weer kon werken, was ik ook meteen weer volop begonnen. Ik voelde de pijn in mijn schouder en pols dus alweer op komen. Ik uitte mijn zorgen en er zou overlegd worden, maar eerst mocht ik met Gemma de bovenverdieping poetsen. De mensen die hadden geholpen met het redden van hert Ruth zouden op bezoek komen, dus het moest er netjes uitzien. Om lunchtijd waren ze er dan en één van hen heeft kennelijk ooit vrijwilligerswerk gedaan bij Zeehondencentrum Pieterburen, dus hadden we nog wat om over te praten ook.
Na de lunch mocht ik de hokken van de dikke kippen, hanen, eenden én helmparelhoen Maribi en zijn haan Luiz verschonen. Ja, dat lees je goed, er woont hier zelfs een homosexueel interspecies stel. Maribi en Luiz zijn altijd samen en hebben ook hun eigen liefdesnest. Het is altijd leuk om te zien hoe erg deze diertjes genieten van een schoon hok. Als je nog bezig bent met verschonen kunnen ze al niet wachten en willen ze steeds in het hok kijken en het stro verspreiden. Wanneer je dan eindelijk klaar bent, beginnen ze meteen met de herinrichting van het verse stro. Dan zie je hoe alle kippen zouden moeten kunnen leven, lekker scharrelend in de buitenlucht met heel veel ruimte. Geit Alba kwam ook nog even knuffelen. Zij heeft een hele effectieve manier van aandacht vragen. Als je stopt met aaien, gaat ze namelijk gewoon net zo lang tegen je aan schuren tot je weer begint! Weet je trouwens wat ze hier doen met de eieren van de kippen en eenden? We controleren eerst of er een vrucht in het ei zit, als dat niet zo is wordt het ei zo op de grond gegooid. De kippen komen dan meteen van alle kanten naar je toe gerend! Zij vinden het heerlijk en krijgen zo ook de voedingsstoffen die ze verloren zijn door het leggen weer terug. In een mum van tijd is het volledige ei verdwenen in de buikjes van de tevreden kippen.
's Avonds was er voor het eten weer overleg, dit begon rond 9 uur dus ik bereidde me er al op voor dat het weer heel laat zou worden. Inmiddels maakte ik me best wel zorgen. Na de halve dag kippenhokken verschoond te hebben, waarbij je constant voorovergebogen aan het werk bent, had ik nu ook nog last van mijn rug. Toen het overleg klaar was, het was inmiddels al 10 uur, bleek echter dat het toch geen probleem was als ik mijn vrije dag eerder kreeg. Het kon zelfs morgen al!

Die dinsdag was ik blij dat ik uit kon slapen, nadat het de vorige avond zo laat was geworden. Mijn rug deed nog steeds pijn, dus ik was blij dat ik een dagje rustig aan kon doen. Ik wilde echter niet de hele dag binnen zitten, aangezien dit waarschijnlijk mijn laatste vrije dag hier zal zijn. Dit was misschien de laatste kans die ik zou krijgen voor het beklimmen van de berg en ach, wandelen is goed voor je rug. Ik ging het gewoon doen! Ik besloot eerst aan Marciel te vragen hoe ik het beste kon lopen. Hij vroeg of ik liever de moeilijke avontuurlijke weg of de makkelijke weg wilde nemen. De makkelijke weg leek me voor vandaag beter, dat zou vast al moeilijk genoeg zijn! Hij legde uit hoe ik moest lopen, herinnerde me eraan dat ik voor de zekerheid wel een walkie mee moest nemen en toen kon ik vertrekken. De berg is in het grote open gebied van de opvang, waar de meeste dieren zich bevinden. Omdat het gebied zo groot is, was het echter geen probleem dat ik hier in mijn eentje ging wandelen. De kans dat je een van de dieren buiten etenstijden tegen komt is erg klein. Dus ik opende de poort en vertrok. Eerst moest ik een stuk om de berg heen lopen, net zo lang tot ik telefoonpalen tegen kwam. Dat was niet zo moeilijk, ik was nog steeds in de bewoonde wereld. Vervolgens moest ik de telefoonpalen volgen, net zo lang tot ik een pad zou vinden. Dit pad zou helemaal naar de top van de berg lopen. Nu begon het spannend te worden. Langzaam aan raakte ik steeds verder weg van alles en iedereen. Alleen de telefoonpalen herinnerden me eraan dat ik in de buurt van mensen was. Ik was even bang dat ik het pad niet zou vinden en veel te ver door zou lopen. Het is een groot gebied en ik wist niet hoe ver het door gaat. Je bevindt je echt tussen bossen en bergen. Al gauw bleek echter dat mijn angst niet nodig was, het pad was duidelijk te zien. Nu begon de klim pas, want ook al was dit de makkelijke weg, het pas liep toch behoorlijk steil naar boven! Door af en toe een momentje van rust te nemen en de omgeving in me op te nemen, was het gelukkig goed te doen. Na ongeveer 5 minuten zag ik wat beweging in de verte, het was hert Fantasia! Ze kwam zo naar me toe om even te snuffelen. Net zo snel als ze tevoorschijn was gekomen, was ze echter ook weer weg. Hierdoor was het bijna alsof ik het had verzonnen. Ik ging verder met mijn klim en kreeg een steeds mooier zicht op de boerderij. Nu was ik er bijna, er kwam dan toch een hek in zicht en het laatste stuk ging nog steiler naar boven. In dit geval was ik blij met het hek, op het pad lagen namelijk veel kleine steentjes en takjes en zo kon ik voorkomen dat ik zou struikelen en vallen. Toen was ik er! Ik was trots op mezelf, maar helemaal aan de top bleek het uitzicht minder mooi te zijn dan een stukje terug! Ik besloot een tijdje lekker te gaan zitten schrijven, voordat ik weer terug naar beneden ging. Ik twijfelde nog even of ik op de terugweg de avontuurlijke route zou nemen, maar dat leek me toch niet zo'n goed idee. Zo was ik in de helft van de tijd die het me kostte om naar boven te wandelen alweer beneden, op tijd voor de lunch.
Tijdens de lunch vertelde Marciel dat ik ook helemaal tot het puntje van de opvang zou kunnen lopen, dat leek me wel wat dus ik besloot dat later maar meteen te gaan doen. Ook nu moest ik de telefoonpalen volgen, deze zouden helemaal tot het hek lopen. Ik begon dus weer vol vertrouwen, maar al snel bleek dat ik niet een wandelpad had genomen, het was waarschijnlijk een paadje gecreëerd door de dieren. Dat was niet zo handig, want het werd steeds smaller en steiler tot ik gedwongen werd naar beneden te klimmen. Gelukkig ging dit goed en zo was ik al snel bij het hek. Het was wel duidelijk waar de opvang stopt, er is namelijk een grote natuurlijke stenen muur! Grappig genoeg loopt het hek daar wel gewoon op door. Nu ik het uiterste puntje had gezien, wilde ik ook nog het pad langs het hek op volgen en een aantal paadjes in het bos en zo heb ik in de middag een groot deel van de rest van het terrein verkent. Ik ben helemaal geen andere dieren meer tegen gekomen.
Eenmaal thuis besloot ik nog wat meer tussen de merchandise rond te neuzen en zo heb ik onder andere een heel mooi handgeschilderd shirt, een mok met hond Neo en een mooie afdruk van zwijntje Kat op hout gekocht. Nogmaals, neem eens een kijkje op: tienda.elhogar-animalsanctuary.org Ze hebben zo veel leuke dingen! 's Avonds gingen we de verjaardagen van Gemma en Luiz vieren en aan mij was de taak om de kamer te versieren. Daarna hadden we een feestmaal van burgers en taart en was het alweer tijd om naar bed te gaan.