Ik ben in Spanje!

Na een slapeloze nacht vertrokken we (mijn ouders, vriend en ik) vanmorgen om 03:30 uur. Het was een flink ritje, maar om 05:30 uur waren we op Schiphol. Nu was het echt zover, ik ging in mijn eentje een maand lang naar het buitenland. Het afscheid was dan ook niet makkelijk, ik moest veel moeite doen om niet in huilen uit te barsten en volgens mij was dat wederzijds. Toen ik er alleen voor stond, moest ik toch nog wel een paar keer slikken. Ik kon al over een half uur boarden en na nog een half uur zou het vliegtuig al vertrekken.

Dit is de eerste keer dat ik in een vliegtuig heb gezeten en het viel niet mee! Ik vind het maar enge dingen en het stijgen en dalen voelt heel naar. Wel vond ik het heel mooi om tijdens het stijgen door de wolken te gaan en daarna om de wolken van bovenaf te zien. Op de ergste momenten moest ik even mijn muziek opzetten en ergens anders aan denken, maar wat later had ik nog wat meer afleiding. In plaats van een broodje dier kreeg ik fruit en we kregen allemaal een Punselie toe (aanrader!), ik kon me dus lekker bezig houden met het eten. Die afleiding was trouwens niet alleen nodig tegen het nare gevoel. Er zat ook een heel luid en praatgraag stel naast me, wat natuurlijk ook niet hielp tegen de opkomende misselijkheid. Zelfs toen ze een film gingen kijken moesten de gebeurtenissen uitgebreid besproken worden. Gelukkig werd ik uiteindelijk niet echt ziek, ik heb op het midden van de vlucht zelfs nog echt even kunnen genieten.

Tsja, en toen was ik in Madrid. Ik moet zeggen dat ik me die eerste momenten afvroeg of ik wel in Spanje was, het weer was precies hetzelfde als in Nederland! Het vinden van mijn bagage en de metro was verrassend makkelijk, alleen de overstap naar de volgende metro was even zoeken. Toen kwam het moeilijkste gedeelte, namelijk het vinden van de juiste trein. In Spanje geldt je kaartje voor één specifieke trein, als je deze mist moet je dus een nieuw kaartje kopen! Het zat niet mee, de baliemedewerker kon (of wilde?) geen Engels spreken en bleef maar in het Spaans op mijn vragen reageren. Uiteindelijk vertrouwde ik er maar op dat hij het wel zou weten en kocht een kaartje. Natuurlijk vergiste ik me toen in de tijd. Stress! Ik rende bijna het hele station door, op zoek naar mijn trein die over 2 minuten al zou vertrekken, tot een jongere medewerker mij uitlegde hoe hun systeem werkt. Daarop keek ik even rustig naar de borden en verrek, Ik had gewoon nog 40 minuten de tijd. Uiteindelijk kon ik het heel makkelijk vinden, de volgende 2,5 uur van de reis kon beginnen!

De treinreis verliep heel ontspannen vergeleken met de rest van de reis. Ik kon voor het eerst het landschap echt aanschouwen en waarderen, heel veel weides en heuvels. Ook de huizen die hier en daar stonden waren erg mooi, heel karakteristiek, gebouwd met stenen van verschillende grootte en kleuren en om ieder huis een net stenen muurtje. Zo'n schattig huisje met flink stuk land wil ik ook wel! In de stadjes zagen de huizen er wel voor een groot deel hetzelfde uit als in Nederland, nette rechte stenen van dezelfde kleur en ook kleine flatgebouwen. Verder viel me op dat de vele koeien die in de wei stonden allemaal hun horens nog hadden. Ik vraag me af of dit is omdat ze veel meer ruimte hebben, maar ik ben bang zal het grootste gedeelte van de veedieren net als in Nederland alsnog verstopt zit in donkere stallen.

Tot slot moest ik vanaf Medina del Campo nog een taxi nemen om bij Scooby te komen. Ik besloot eerst wat op het station te eten. Dat was nog best een uitdaging, want wie eet er nou geen dierlijke producten?! Zelfs geen vis, kaas of ei? en nee, bonen, linzen of noten worden in Spanje echt niet in een salade gedaan hoor. Gelukkig konden ze toch nog wel een vullende salade in elkaar flansen. Nu was ik klaar voor de taxi, maar er stonden geen taxi's voor de deur te wachten en je raadt het al: ook deze baliemedewerker kon geen Engels spreken. Hij kon me wel wat nummers geven, maar ook deze mensen konden alleen Spaans spreken. Uiteindelijk heeft de medewerker een taxi voor me gebeld, want hij begreep gelukkig wel waar ik naartoe moest en dat het mij op deze manier niet snel ging lukken.

Na even wachten op de taxi en daarna 5 minuten rijden was ik dan eindelijk bij Scooby, dit zal tussen 16:00 en 17:00 uur zijn geweest. Ik kreeg meteen een korte rondleiding van de twee aanwezige medewerkers. Hieronder viel natuurlijk een deel van het enorme terrein, maar ook mijn 'paleisje' voor de komende maand (lees: krakkemikkige caravan met een behoorlijke laag stof en zand). Ik ben nu extreem moe van de lange reis en overdonderd van alle indrukken, dus verder wil ik alles eerst laten bezinken. Morgen word ik meteen aan het werk gezet, dus dan heb ik vast meer te vertellen over Scooby. Hopelijk is het dan ook beter weer, want op het moment (19:00 uur) regent het hier alsof het Nederland is. Overigens is de WIFI hier erg onbetrouwbaar, het kan dus voorkomen dat ik verslagen van bepaalde dagen pas later online kan zetten.