Perfecter dan het bestaan zelf

Zondag werd een rustige dag. Ik mocht weer beginnen met het poetsen van de bovenverdieping. Hoewel ik het vele schoonmaken niet ga missen, de honden ga ik zeker wel missen. Het was soms moeilijk dat ik om hen heen moest werken, dat ze weer van plek wilden wisselen nét als ik had gedweild of een orkest hielden als er een nieuw persoon binnen kwam, maar het zijn zo'n lieverds dat je niet boos op ze kan worden. Ook heb ik enorm genoten van de vooruitgang die ik bij Neo, de hond met achterhandverlamming, heb gezien. De dierenarts heeft over hem gezegd dat hij nooit zou verbeteren, hij zou geen controle over zijn poten kunnen krijgen en al helemaal niet kunnen leren lopen. De dingen die ik heb gezien geven echter hoop dat dit hem wel degelijk gaat lukken. Zo kan hij, hoewel nog niet erg precies, zijn oor krabben! Ook heeft hij een tijdje terug een loopband gekregen en met een beetje ondersteuning doet hij het al super goed. Om het af te maken heeft hij laatst speciale schoentjes gekregen die zijn poten in de juiste stand houden. Alleen al met die schoentjes kan hij zich ineens een stuk beter voortbewegen. Ik heb er alle vertrouwen in dat Neo door een combinatie van deze hulpstukken ooit weer zelfstandig zal kunnen lopen! Het blijft prachtig om te zien hoe ver de mensen van El Hogar gaan om een dier te helpen. Ze geven niet op en gaan echt tot het uiterste, voor ieder dier. Er zullen niet veel organisaties zijn die zó veel tijd en energie in ieder individu steken, dat is één van de dingen die El Hogar zo bijzonder maken.
Toen ik die dag klaar was met poetsen, mocht ik de lunch bereiden. Dat was nog best even stressvol, want deze keer moest ik het toch echt in mijn eentje doen. Gelukkig was er nog eten over van zaterdag en was het voldoende om een maaltijdsalade en een simpel toetje te maken. In de middag volgden wat kleinere taken. Zo mocht ik de kippenhokken weer verschonen. Deze keer hoefde het grote hok van Maribi en Luis gelukkig niet en zo was ik al snel klaar voor de volgende taak. Omdat hert Ruth nog steeds apart van de andere dieren moet zijn en graag bij mensen is, is zij vaak in een van de tuinen bij het huis en ik mocht haar poep opruimen. Ook deed ik nog wat huishoudelijke taken. 's Avonds mocht ik schaap Zoë weer masseren met Marciel. Dat was best moeilijk nu mijn pols zo veel pijn deed. Ik heb het dus meerdere keren wat zachter gedaan, hopelijk heeft ze daar ook wat aan gehad.

Maandag was alweer mijn laatste dag bij El Hogar. Deze begon helaas met slecht nieuws, namelijk dat één van de dikke kippen die nacht overleden was. Hoe triest ook, dit was niet echt een verrassing. Deze kippen zijn helemaal verpest door het doorfokken op veel vlees. Zelfs op het meest perfecte dieet en in de perfecte omgeving, zullen dit nooit gezonde kippen worden. Ze zullen dus ook niet oud worden en iedere dag die ze mogen hebben in zo'n geweldige plek als El Hogar is iets om dankbaar voor te zijn. Bij het ontbijt vroeg ik of ik Gemma die dag kon helpen met het voeren van de dieren, maar zij had helaas erg veel last van haar rug en zou die dag binnen werken. Ik had echter nog een ander idee en vroeg dus of ik dan poep zou kunnen scheppen in de grote wei. Dat was geen probleem! Ik zou die dag dus toch bij de dieren door kunnen brengen. Eerlijk gezegd heb ik niet erg hard gewerkt, ik was vooral bezig met genieten, maar dat zouden ze me vast niet kwalijk nemen. Zo heb ik heerlijk uitgebreid met zwijntje Kat kunnen knuffelen. Terwijl ik bezig was met het bijeen harken van oud hooi ging zij daar uiteraard bovenop liggen en natuurlijk wilde ik haar wel een massage geven. Ook daarna bleef ze me volgen en ging telkens voor of achter de kruiwagen liggen om wat aandacht op te eisen. Vandaag had ze dus geluk, ik nam elke keer wel even de tijd om met haar te knuffelen. Zo heb ik haar dan eindelijk net zo veel aandacht kunnen geven tot ze tevreden was en heb ik rustig afscheid van haar kunnen nemen. Ze is echt perfect, of zoals Ana zegt: perfecter dan het bestaan zelf. Na Kat kwam een lief schaap om aandacht vragen, ook haar heb ik dus net zo lang geaaid als ze wilde. Ze was net een teddy beer, zo groot en zacht! Toen ik eenmaal klaar was met het schoonmaken van de grote wei was het alweer tijd voor de lunch. Tijdens de siësta begon het enorm te regenen, ik was dus al bang dat ik de rest van de dag binnen door zou brengen. Het ging echter anders. Diego zei tegen me dat als ik het voedselhok schoon zou maken, ik daarna de rest van de dag met de dieren door mocht brengen!
Eenmaal klaar met het voedselhok regende het nog steeds flink, maar daar zou ik me niet door tegen laten houden. Ik had niet voor niets een regenjas meegenomen en besloot weer in het bos van de grote wei te gaan wandelen. De vorige keer, toen ik de berg beklom, had Marciel gevraagd of ik Kat niet mee had genomen. Zij was toen in een andere wei, dus dat kon helaas niet, maar nu was ze er natuurlijk wel! Ik riep Kat dus, in de hoop dat ze met me mee zou willen wandelen en ik nog wat meer tijd met haar kon hebben. Eerlijk is eerlijk, ik ben enorm verliefd op haar geworden. Al gauw kwam ze achter me aan. Eerst volgde ze me van een afstandje, maar toen ze door kreeg dat ik naar het bos ging kwam ze steeds dichterbij en toen we er eenmaal waren stond ze vlak achter me. Het leek me leuk om deze keer niet de wandelpaden te volgen, maar echt het bos in te gaan en de natuurlijke paadjes gevormd door de dieren te volgen. In het ergste geval, als ik zou verdwalen, zou Kat me vast wel weer terug kunnen leiden. Daarbij is het gebied nou ook weer niet zo groot, als je gewoon in één richting blijft lopen kom je op een gegeven moment altijd wel een pad of hek tegen. Ik stapte het bos dus in en Kat volgde. Het is heel apart, wandelen met een zwijntje. Kat loopt dan wel met je mee als een hondje, maar ze is natuurlijk minder flexibel. Ik moest dus opletten dat ik niet over te hoge stronken stapte of van te hoge rotsen gleed. Ze zou er vast wel een weg omheen kunnen vinden, maar ik wilde echt mét haar wandelen. Vrienden helpen elkaar, toch? Ik deed dus mijn best om telkens een pad te vinden dat zij ook zonder moeite kon volgen. Soms was dat wat moeilijker, waarop Kat mooi wachtte en wat in de grond ging wroeten. Als ik het weer had gevonden en haar riep kwam ze er snel aangehobbeld en raakte me even aan met haar neus. Op een gegeven moment wist ik het even niet meer. Kat had dit meteen door en nam daarop zelf het voortouw. Ze deed dit heel rustig, waardoor het makkelijk was om haar te volgen. Zo leidde ze me weer naar het wandelpad. Ik besloot deze voor nu even te nemen en Kat volgde. Zo liepen we door tot een mooie open plek waar ik even kon rusten en Kat lekker kon wroeten, waarna we onze weg door het bos weer vervolgden. Deze keer gingen we net zo lang naar beneden tot we het hek tegen kwamen. We waren inmiddels al bijna een uur onderweg, dus het leek me beter om vanaf nu het hek te volgen. Ik was bang dat Kat dit misschien minder leuk zou vinden, maar ze bleef lekker mee wandelen. Soms ging ze het bos even in en volgde me vanuit het bos. Het leukst vond ik om een stuk vooruit te rennen en haar dan te roepen, dan kwam ze er heel hard aangesjeesd! Dat is zo leuk om te zien. Op een gegeven moment zag ik haar niet meer en ik dacht dat ze er misschien genoeg van had. Ik riep haar nog één keer, voor de zekerheid, en bleef even wachten. Ik wilde al bijna omdraaien, toen ze ineens uit het bos kwam springen! Ze wilde dus toch nog mee. Zo vervolgden we onze weg net zo lang tot we weer bij de andere dieren uit kwamen. Het was inmiddels etenstijd voor hen, dus Kat voegde zich bij de rest om te gaan genieten van een lekker maal.
Het begon al te schemeren, dus ik besloot nog een rondje over het terrein te maken om afscheid te nemen van alle dieren. Dinsdag zou ik al vroeg vertrekken, dus dit was mijn laatste kans. Zo heb ik gedag gezegd tegen de dikke kippen, de schapen Zoë, Felix en Camiel, geit Alba, kalkoen Julia, en ga maar door. Toen het eenmaal donker was ging ik naar binnen om ook daar afscheid te nemen van de dieren. Zo heb ik alle honden nog een aai gegeven en natuurlijk de katten die bijna iedere nacht bij me sliepen. Ook van de mensen hier moest ik natuurlijk afscheid nemen. Ik ga mijn 'Spaanse familie' erg missen, het zal vast enorm wennen zijn om straks niet meer in zo'n vegan paradijs te leven. Het is hier bijna alsof er geen dierenleed bestaat. Ik heb iedereen dan ook enorm bedankt voor hun goede zorgen, vooral op de momenten dat ik het moeilijk had. Ik hoop dat ik snel weer een keer terug kan komen!
Het was al vrij laat, maar Ana en Marciel wilde die avond toch graag met zijn drieën een film gaan kijken. Deze keer was het een film die ik al eens eerder gezien heb, dus kon ik het verhaal toch volgen. Zo hebben we gezellig met zijn drieën én de honden gekeken. Een hele fijne afsluiting van een hele fijne tijd. Ik had niet gedacht dat ik het zou zeggen, maar ik heb hier echt vrienden gemaakt.