Het aftellen is begonnen

Woensdag was weer een normale dag die begon met het poetsen van de bovenverdieping en eindigde met het poep scheppen in de paardenwei. De paarden waren deze keer wel enorm vervelend. Ze hadden ontdekt dat er net buiten hun wei veel meer vers gras te vinden was en wilden daar natuurlijk heel graag naartoe. Ze stonden dus al allemaal klaar bij de poort, terwijl ik daar juist doorheen moest met een kruiwagen vol poep. Het leek goed te gaan, toen ik eraan kwam gingen ze allemaal een stukje naar achteren, dus ik besloot ervoor te gaan. Toen ik echter achterwaarts naar buiten probeerde te lopen kwamen ze weer dichterbij. Een goed moment om via de walkie om hulp te vragen, Gemma zou er meteen aan komen. Ze kwam net in zicht, toen de paarden echter besloten dat ze niet meer wilden wachten. Justice, het grootste paard, gooide de kruiwagen zo omver en liep aan! Tsja, dan kun je niets anders meer dan aan de kant stappen en zo hadden de paarden hun doel bereikt en konden ze heerlijk van het gras gaan genieten. Een half uurtje later werden ze door Gemma en Marciel weer teruggebracht en de rest van de dag moest ik telkens om hulp vragen als ik in of uit de wei wilde. Nu ze dit trucje ontdekt hadden, bleven ze het proberen. Met hulp was het echter goed te doen en zo bleven de paarden gewoon in de wei.

Ook donderdag was een rustige dag, waarin ik eindelijk merkte dat ik weer in het ritme zit. Ik had weer dezelfde taken toegewezen gekregen, maar was deze keer een stuk sneller klaar met de bovenverdieping. Dat is voor mij een hele prestatie, want ik heb best veel moeite met het plannen en uitvoeren van huishoudelijke taken en moet hier ook nog om de honden heen werken. Het is een kant van autisme die veel mensen niet kennen, maar wel een grote invloed op je leven heeft. Ik ben vaak twee keer zo lang bezig met dit soort taken dan de meeste mensen, bijvoorbeeld doordat ik me te veel op details richt of de taken in een onlogische volgorde doe waardoor ik dubbel werk heb. De meeste mensen zien namelijk één geheel en kunnen makkelijk zien welke taken prioriteit hebben, terwijl ik juist heel veel losse details zie en zo makkelijk overweldigd raak door alle mogelijke taken. Ik heb me vaak afgevraagd hoe het toch kwam dat ik wel zo goed kan studeren, maar iets 'simpels' als het huishouden doen me niet lukt. Het was dus echt een opluchting om te ontdekken dat dit iets is dat bij mijn autisme hoort. Vandaag ging het echter heel goed en kon ik zelfs voor de lunch al beginnen met het poep scheppen. Deze keer mocht ik beginnen met het schoonmaken van het pad in de grootste wei, diezelfde waar Kat de vorige keer zo ondeugend was. Deze keer was Kat er echter niet en kon ik rustig aan het werk.
Het duurde niet lang voordat het lunchtijd en siësta was. Na ruim drie weken kan ik eindelijk zeggen dat ik hieraan gewend ben. Eerst vulde ik deze vrije tijd telkens met schrijven, maar inmiddels kan ik net als de rest genieten van een kort dutje om daarna weer opgeladen verder te gaan met het werk. Aan het late avondeten zal ik echter niet kunnen wennen, ik zou liever wat eerder naar bed gaan! Mijn laatste taak van de dag was weer het schoonmaken van de paardenwei, wat deze keer gelukkig zonder problemen verliep. Het is moeilijk te geloven dat maandag alweer mijn laatste dag hier zal zijn, dinsdag vertrek ik namelijk vroeg in de ochtend. Ik ben de dagen dus echt al aan het aftellen en ook al heb ik het hier enorm naar mijn zin, ik ben er ook wel weer aan toe om naar huis te gaan. Ik heb gevraagd of ik maandag met iemand samen mag werken, zodat ik mijn laatste dag in de grote wei met de dieren door kan brengen. Ik wil natuurlijk wel goed afscheid van Kat kunnen nemen!