Hola España!

Het ging allemaal weer net anders dan gepland. Toen ik gisteren op wilde zoeken welke trein ik precies moet hebben, kwam ik erachter dat de eerste trein die ik zou kunnen halen pas om 3 uur vertrekt. Dan zou ik dus 4 uur op het vliegveld moeten wachten! Daarbij zou ik dan ook aankomen op een tijd waarbij ik niet opgehaald kon worden en zou ik daar weer een uur moeten wachten. Geen geweldig vooruitzicht, dus gingen mijn vriend en ik maar opzoeken of een taxi nemen misschien een optie is. Tsja, dat is duur, maar in totaal 5 uur wachten...? Dat werd dus kiezen tussen twee kwaden.
's Avonds zouden we naar mijn ouders gaan, zij waren namelijk zo lief om me naar het vliegveld te brengen, dus thuis heb ik alvast uitgebreid afscheid genomen van Kiba. Kiba is het fretje dat na mijn vorige reis naar Spanje mee naar huis is gekomen. Hij is inmiddels al bijna 5 jaar, maar gaat nog heel goed mee ondanks zijn maag-/darmproblemen. Ik hoop dat hij me niet te erg gaat missen. Bij mijn ouders werd het die avond voor mij al snel duidelijk dat ik niet zou kunnen slapen. Zelfs na een warme douche zat ik nog te erg te malen over wat ik die volgende dag zou gaan doen. Dean wilde gelukkig met mij opblijven, waardoor het toch nog een beetje leuk was. Om half 5 was het al tijd om te vertrekken, op naar Eindhoven. Eenmaal aangekomen waren er gelukkig helemaal geen problemen met mijn bagage. Wel moest ik nog twee uur wachten tot het vliegtuig zou vertrekken, maar daar kwam ik wel doorheen met mijn e-reader vol Stephen King boeken. Al gauw mochten we boarden. Deze keer was er echter geen gave sluis om bij het vliegtuig te komen, we moesten gewoon lopen! Ik stapte ook nog bijna bij de verkeerde deur in, er waren er namelijk twee en ik moest de achterste hebben. Toen zat ik dan eindelijk! Toch weer spannend, dat vliegen, ik had mezelf van te voren misschien iets te goed ingelezen. Zo wist ik dat veruit de meeste vliegtuigongelukken bij het opstijgen en landen gebeuren en dat een groot doel van reddingsvesten niet per se is om je te redden, maar om het vinden van lichamen na een ongeluk makkelijker te maken. Ook las ik dat het belangrijk is om het aantal stoelen tussen jou en de uitgang te tellen, omdat je absoluut niets kan zien als er rook in het vliegtuig verzameld en je dan maar één tot een paar minuten hebt om te ontsnappen. Dat had ik dus niet gedaan, brr. Ik overweeg toch maar om een volgende keer met de bus te gaan, dat is ook nog eens veel minder slecht voor het milieu. Gelukkig ging er niets mis en ook de misselijkheid viel deze keer mee. Tijdens het opstijgen zag ik ook nog een mooi effect, het water op de vleugel leek namelijk te bevriezen! Ik heb uiteindelijk een zeer welkom klein uurtje kunnen slapen. Toen ik wakker werd was het al bijna tijd om te landen en zag ik onder me het prachtige Spaanse landschap. Niet plat en netjes in vakjes verdeeld zoals in Nederland, maar vol met heuvels en bergen en een betere balans tussen mens en natuur. Ook bij de landing ging niets mis, hoera.
Eenmaal met beide voeten op de grond en bagage in mijn handen kwam mijn grote dilemma weer naar boven, wachten op de trein of een taxi nemen. Ik besloot eerst bij de toeristeninformatie te vragen of ik toch eerder bij Marca-Falset zou kunnen komen, nee dus. Ik had echt geen zin om mijn tijd vol te maken met struinen door een vreemde stad, dus besloot toch voor een taxi te gaan. Ja, het was duur, maar wel een prachtige rit! Al die heuvels en bergen met verschillende groen- en bruintinten en dan die leuke kronkelweggetjes erdoorheen. Het was een half uur genieten en deed me denken aan de vakanties met mijn familie naar Duitsland, alleen de kleuren waren anders. Ook op station Marca-Falset kon ik al snel opgehaald worden en zo was ik binnen nog een half uur dan eindelijk bij El Hogar!