Duiven, fretten en... zon!

Vandaag heb ik voor het eerst duiveneieren moeten rapen. Het verblijf van de konijnen en vogels heeft namelijk een kleine ingang voor duiven. Voor hen wordt ook gezorgd, maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat deze ook nog vermenigvuldigen. Daarom moeten vrijwilligers deze meenemen en meestal worden ze dan aan de wasberen gegeven. Ik vond het vreselijk, het is toch net alsof je een baby steelt en doodt. Ze waren warm, dus er werd goed voor gezorgd. Ik voelde me net de wolf of jachthonden uit het verhaal van Jozefien Kwebbeleend door Beatrix Potter.
Jozefien woont op een boerderij en wil heel graag eens haar eieren uitbroeden, maar de boer neemt deze elke keer mee. Ze besluit dan om haar eieren op een andere plek te leggen, in het bos, om ze daar uit te broeden. Ze vindt daar een mooi huisje met een schuur vol met veren, de perfecte broedplek. Er woont een aardige man die haar graag gebruik laat maken van de schuur. Hij heeft alleen wel een hele lange neus en spitse oren en vraagt aan Jozefien of ze wat kruiden mee wil nemen van de boer. Ze vertelt haar geluk daar aan een van de honden en hij ruikt onraad. Inmiddels heeft Jozefien haar eieren gelegd en de man, een vos, laat nu zijn ware aard zien. Hij wil Jozefien en haar eieren opeten, lekker gekruid. Net op tijd komt de hond aan om haar te redden, hij heeft een stel jachthonden bij. De vos gaat er snel vandoor, maar wanneer Jozefien van de schrik bekomen is en bij haar eieren gaat kijken, ziet ze dat de jachthonden deze aan het verorberen zijn. Hierna is haar hart natuurlijk gebroken.

Nu is dit niet het enige voorval dat ik vandaag met de duiven had. Er was ook een duif met een gewonde vleugel, misschien zelfs gebroken. Gelukkig kreeg ik hem snel gevangen, je wil ook niet dat hij zich tijdens het vluchten nog erger verwondt, en kon ik ermee naar de dierenartsen op het terrein. Zij hebben ernaar gekeken en zeiden dat het meeviel. Hij had hem inderdaad wel aardig verwondt, maar niet gebroken. Met wat antibiotica bij het drinkwater zou het vanzelf moeten genezen. Verder hebben we vandaag te horen gekregen dat het de bedoeling is dat we voortaan iedere dag helpen met het klaarmaken van het voer voor de honden. Ik zal nog moeten zien hoe dat gaat. Bij dat werk verkrampen mijn handen helemaal en het is natuurlijk wel de bedoeling dat ik de rest van de dag ook nog kan werken.
Inmiddels kan ik ook zeggen dat ik aan de omgeving begin te wennen en me misschien zelfs thuis kan gaan voelen. De honden die de hele nacht door blaffen hoor ik al niet meer en de paarden die vaak loslopen rond de caravans en bij de andere dieren vind ik al niet meer spannend. Alleen de warmte is enorm wennen. Wat is het in korte tijd heet geworden! Er valt niet tegenop te smeren met zonnebrandcrème. Mijn neus, nek en de achterkant van mijn armen zijn dus al verbrand, ook al heb ik vaak gesmeerd en iedere avond after sun aangebracht. Dat wordt dus nog afzien. Waarschijnlijk kan ik de dieren in 'mijn gebied' voortaan het beste alleen 's morgens en 's avonds verzorgen en op het heetst van de dag juist binnen helpen met het klaarmaken van voer en het schoonmaken van de hondenverblijven.
Natuurlijk ben ik ook al verliefd geworden op een aantal dieren, hoe kan het ook anders. De katten en puppy's, maar vooral een van de fretten. Deze komt elke keer meteen naar mij toe en kruipt dan op schoot om even te knuffelen. Tijdens het werk komt hij ook steeds naar me toe en gaat dan even op schoot of in mijn nek liggen. Nee, mam en Dean, ik zal hem niet mee naar huis nemen! Hoewel ik dat stiekem wel heel graag zou willen... De fretten hadden me gisteren wel even heel erg laten schrikken. Melissa kwam naar mij toe met de vraag of ik wist dat het met een paar van de fretten heel slecht ging, dat ze helemaal aan het trillen en schokken waren. Ik voelde me hier natuurlijk heel schuldig om, hoe had ik dat kunnen missen? Vandaag vroeg ik dan ook aan een van de dierenartsen of het al wat beter met ze ging. Toen bleek dat ze gewoon gecastreerd waren en Melissa ze net had gezien toen ze wakker aan het worden waren. Een hele opluchting!